معیار مصرف، پیشنیاز توسعه پایدار

با رشد روزافزون جمعیت و نیاز به انرژی، آب و دیگر ملزومات زندگی، میزان مصرف آنها شدت روزافزونی یافته است. معزل دیگر در این مبحث، رشد متمرکز و نقطه ای در مناطق شهری و دارای امکانات بیشتر است. یکی از راه حل هایی که مدیران و سیاستمدارن برای در این مواقع بکار می برند، افزایش منابع تامین کننده انرژی، ساخت نیروگاه ها و پالایشگاه های بیشتر در موقعیت مورد نظر، و افزایش تعداد چاه های آب و یا انتقال آب از دیگر نقاط به منطقه مورد نظر است. اما این روند تا چه زمانی امکانپذیر است؟ آیا این روند با توسعه پایدار و حفظ محیط زیست امکان پذیر است؟ در عمل این فرایند نشان داده که افزایش منابع تامین کننده کمک چندانی به رفع مشکلات پیشرو نخواهد کرد. زیرا به علت رفع مشکل و افزایش منابع، رشد و مهاجرت به آن منطقه افزایش یافته، صنایع آب بر و انرژی بر در آن منطقه بیشتر خواهد شد، و میزان مصرف این منابع نیز مجددا رشد خواهد نمود. این موضوع منجر به عدم توازن درسیستم و ناترازی مصرف خواهد شد. علاوه بر اینکه این موضوع موجب افزایش آلایندگی و دیگر چالش ها در منطقه خواهد شد. از دیگر سو نمی توان به این نیاز اولیه جامعه صنعتی، خدماتی و.. پاسخ نداد. انرژی و آب چرخ محرک اقتصاد هستند و ناتوانی در تامین آنها منجر به تبعات اجتماعی زیادی خواهد شد. و باید این نکته رادر نظر داشت که منایع محدود هستند و روزی به پایان خواهند رسید.

امروزه یکی از مواردی که می تواند تاثیر مناسبی بر این فرایند داشته باشد، انتخاب معیارهای مصرف و همچنین تعیین شدت مصرف در صنایع، خدمات، ساختمان ها، و حتی فرایندها داشته باشد، تعیین معیارهای مصرف انرژی، آب و...، و الزام آن فرایندها به رعایت این معیارها است. این معیارها بر اساس الزامات زیست محیطی، اجتماعی و اقتصادی تعیین و وارد فرایندهای مربوطه می شوند. الزام صنایع و خدمات به استفاده از معیارهای مصرف، علاوه بر مزیت هایی نظیر کاهش آلایندگی، بهبود شاخص های زیست محیطی، کاهش تولید گازهای گلخانه ای، کاهش پسماندهای صنعتی و خانگی، و.. منجر به افزایش بهره وری فرایندهای مربوطه نیز خواهند شد. کنترلی که توسط این معیارها بر روی فرایندهای مربوطه عدم می شودف و الزامات موجود در آن، با پایش و کنترل مستمر این فرایندها، منجر به بهبود کیفیت و جلوگیری از هدر رفت منابع و هزینه ها می شود.