خود دوستی و رشد شخصیت

 خود دوستی که یکی از تمایلات طبیعی بشر است ؛ یکی از ضروری ترین عوامل زندگی و یکی از ارکان اساسی سعادت مادی و معنوی انسان می باشد .

 آدمی با خود دوستی ملائمات زندگی را به خود جلب می کند و از منافرات آن دوری می جوید . 

خود دوستی باعث حفظ حیات و سلامت و مایه ی بقاء فرد و اجتماع است .

خود دوستی اگر به اندازه و به درستی رهبری شود و در مجاری صحیح به کار افتد منشاء بزرگترین پیروزیها و موفقیتها است . 

این تمایل میتواند جوانان را به فرا گرفتن علم و دانش و فضل و کمال وادار کرده و آنان را محبوب جامعه سازد ، این تمایل می تواند جوانان را به صفات عالیه انسانی متصف سازد و سیمای اجتماعی آنان را با حسن اخلاق بیاراید . 

خود دوستی محصل را به تحصیل ، استاد را به تدریس ، بازرگان را به تجارت ، کارگر را به کار و کشاورز را به زراعت وامیدارد . 

خلاصه خودشناسی صحیح و خود دوستی به اندازه است که جوانان را در راه های صعب العبور و پر پیچ و خم زندگی با نیرومندی و عشق و امید به پیش میراند و سرانجام آنان را به اوج عزت و عظمت می رساند .

 هرکس باید به قدر و اهمیت خویش پی ببرد و وجود خود را چنان که هست بپذیرد و محترم بشمارد نه اینکه برای خود لیاقت و کمال و برتری و مزایای خاصی قائل باشد بلکه خود را در جامعه عضوی مفید سازد و برای انجام دادن وظائف زندگی آماده نماید .

 که اعتماد به نفس دارد و به وجود خود احترام میگذارد از خودخواهی و نخوت بری است و به جای آنکه وقت گرانبها را به فکر نقائص زندگی خویش بگذراند یا به خودستائی و تحقیر دگران و بدگوئی از غائبین و تمنای مدح و تعریف و تقاضای مزد و توجه بیشتر بپردازد به کارهای مفید صرف میکند و این حالت در خوشبختی و رشد شخصیت و سلامت روح اهمیت بسیار دارد . 

اگر تمایل خود دوستی از حدود شایسته تجاوز نماید و رنگ افراطی به خود بگیرد مفاسد زیادی به بار می آورد . 

خود دوستی افراطی انسان را از ترقی و تکامل باز میدارد ، پرورش اخلاق حمیده و ملکات پسندیده را که اساس رشد شخصیت انسانی است در وی مشکل یا غیر ممکن می سازد ، عیوب و نقائصش را از نظر پنهان می کند و او را به خود پسندی و غرور ، به توقعات نابجا و بلند پردازیهای بی مورد وادار مینماید . 

 دانشمندان اخلاق حالت خود پرستی مفرط را یک نوع انحرافی میدانند که میتواند توسعه ی اخلاقی را بی حاصل سازد و هرگاه پایدار بماند و استمرار نماید ، صورت یک بیماری روحی پیدا میکند . 

این حالت با یک نوع احساسات غرور همراه است که در نتیجه ی افراط در تصور ارزش شخصی ایجاد میشود . این تکبر و غرور بخصوص نزد طبایع تودار بسیار دیده میشود . 

صفت خود پرستی در تماس با دیگران یک نوع احساس غبطه و همچشمی شدید مخصوصا در امور ورزشی تولید مینماید و شخص علاقه پیدا میکند که در هر مسابقه ای از حدود خود و دگران تجاوز نماید ، عقاید شخصی توسعه و نمو می یابد . 

این موضوع نشان میدهد که چقدر جوانان برای شهرت خود نزد دگران و تمجید از ایشان نزد مردم ارزش قائلند .