سیاست درب های باز و رویکرد انبساطی در سیاست خارجی و سیاست داخلی ایران

اعلام آمادگی حاکمیت ایران برای اعمال درب های باز در سیاست خارجی و سیاست داخلی به مفهوم ایجاد اراده و آمادگی کامل جهت همکاری و تعامل و دادوستد با کلیه کشورهای جامعه جهانی بدون هیچ استثنایی و همکاری با اپوزیسیون داخل و خارج از کشور در ایجاد ساختار متفاوت و بافت متنوع قدرت در تمامی سطوح می باشد و در صورت اتخاذ چنین رویه ای، این محصول و این پدیده می تواند نقش و جایگاه ویژه ای در ایجاد صلح و آشتی ملی و منطقه ای و بین المللی داشته باشد.

درب های باز در سیاست خارجی و سیاست داخلی به عنوان یک روش قابل اتکا و قابل آزمون برای حل پایه ای منازعات و اختلافات حاد و در مسیر ایجاد روابط سازنده با کشورهای دارای مخاصمه و از جمله حل مخاصمات ایران و اسراییل در خصوص موضوع فلسطین و نیز حل منازعات ایران و امریکا مورد استفاده قرار بگیرد و می تواند در مسیر ایجاد روابط سازنده با کشورهای دیگر مورد استفاده سازنده قرار بگیرد و می تواند در مسیر جلب اعتماد ملی و بین المللی حاکمیت ایران کمک شایانی نموده و در کاهش تنش ها و نفرت ها و بدبینی ها و بی اعتمادی ها و بهبود روابط حاکمیت و مردم و حاکمیت و جامعه مدنی، به عنوان اهرمی ارزشمند، کمک ویژه نماید و تاثیرگذار باشد.

همچنین در سیاست داخلی، رویکرد درب های باز می تواند به تقویت فضای داخلی آشتی آمیز و هم گرا کمک نماید و انتخابات آزاد و رقابتی جای رویکرد تنفری و حذفی حاکمیت و اپوزیسیون را پر نماید و مبارزات مسلحانه و پارتیزانی برخی گرایش های اپوزیسیون را به سمت رقابت های انتخاباتی آزاد و شفاف هدایت نماید و به برقراری گفتگو و برقراری و پرورش فضای باز و متناسب و فرصت آور برای بررسی و حل مسایل و تحقق آرامش و انطباق در جامعه کمک می نماید، چرا که باز بودن درب ها به معنای پذیرش دیدگاه های متنوع و رویکرد انبساطی و پذیرش دیدگاه های موافق و مخالف و نیز پذیرش انگیزه های متفاوت و سازنده ی افراد، احزاب و جوامع و کشورها می باشد، که می تواند به توسعه ی فرهنگ مدرن آشتی، با هم بودن، پذیرش دیگری، دگرپذیری و هم افزایی جوامع محلی، ملی و منطقه ای و بین المللی کمک کند و به طور کلی استفاده از رویکرد درب های باز در سیاست داخلی و سیاست خارجی، می تواند راهی نوپدید، نوین و کم هزینه و موثر و کارا و کارساز برای تحقق هدف های صلح آمیز و کم هزینه و آشتی محور باشد، چرا که پذیرش چندگونگی (multicultural) تعامل، گفت وگو و دادوستد و همکاری و پذیرش موافقان و مخالفان، بیشتر از همه به تقویت روابط سیاسی، اجتماعی و انسانی و اقتصادی و نظامی کمک می کند و یاریگر جوامع در عبور ایمن و سالم از منازعات حاد و غیرقابل حل خویش می باشد و آنها را به سطوح جدیدی از ادراک مفاهیم حل منازعه و حل مخاصمه رهنمون می گردد.

نگارش: بنیامین صادقی (پژوهشگر صلح، حل و فصل منازعات و میانجیگری بین المللی)
شانزدهم مارچ 2024