بررسی راهبردهای دستیابی به ساختمان انرژی صفر

دنیا با یک سری مشکلات محیطی و انرژی جدی روبرو است. مشکلات در مورد تهیه و استفاده از انرژی به موضوعات محیطی گسترده تر از قبیل گرمایش جهانی، الودگی هوا، از بین بردن جنگل ها، فرسایش لایه اوزن و پسماندهای رادیو اکتیو مرتبط می باشند. تغییرات اقلیمی، عدم امنیت حامل های انرژی (غالبا تجدیدناپذیر) و همچنین رشد مصرف انرژی، و ثبات بازار انرژی در دهه های اخیر همسو با مسیله ی آلودگی و گرم شدن زمین، مبنای رویکرد جدید در مبحث انرژی است. با توجه به این که 50% مصرف انرژی در بخش ساختمان مصرف می شود، کمبود و مضیقه در بخش انرژی امری اجتناب ناپذیر است. از این رو در سال های اخیر مفاهیمی نظیر مفهوم انرژی صفر، انرژی تبادلی صفر، صفر کربن، ساختمان سبز و ... به منظور کاهش وابستگی به منابع انرژی تجدید ناپذیر که هم به لحاظ هزینه، و هم ایجاد الودگی زیست محیطی و محدود بودن منابع، بکارگیری آنها چندان منطقی و مقرون به صرفه نیست، قرار گرفته است. و در این راستا ایجاد بسترهای مناسب برای تامین انرژی مصرفی و همچنین تمرکز بر روی چگونگی مصرف انرژی های تولیدی، می تواند بعنوان یک راهکار موثر جهت غلبه بر این چالش ها مورد توجه قرار گیرد. جنبه ای از ساختمان که بایستی در درجه اول برای کاهش مصرف انرژی ساختمان ها مورد توجه واقع گردد، جنبه معماری است. برای دستیابی به طراحی معماری انرژی صفر، معماری ساختمان بایستی بر اساس شرایط اقلیمی طراحی گردد و پتانسیل ها و محدودیت های اقلیم مورد توجه قرار گیرد. از اینرو اولین قدم در طراحی انرژی صفر، آگاهی دقیق از شرایط اقلیمی و تعیین پتانسیل ها و امکان های اقلیم محل قرارگیری ساختمان، برای دستیابی به یک معماری مبتنی و پاسخگو به اقلیم و در نتیجه یک معماری انرژی صفر است. در این مقاله ابتدا به تاریخچه و تعاریف ساختمان های انرژی صفر خواهیم پرداخت و سپس به بررسی راهکارهای رسیدن به اهداف ساختمان های انرژی صفر می پردازیم. ساختمان های انرژی صفر به دنبال دو هدف می باشد؛ هدف اول کاهش مصرف انرژی در ساختمان به حداقل ممکن و هدف دوم تولید انرژی در ساختمان بواسطه منابع تجدیدپذیر و سپس به بررسی راهکارهای ممکن برای رسیدن به این اهداف خواهیم پرداخت.