بررسی رابطه اصل نسبی بودن قراردادها وتعهدبه سودثالث

ماده 231 قانون مدنی به صراحت به اصل نسبی بودن آثار قراردادها اشاره نموده است که معاملات و عقود فقط درباره طرفین و قائم مقامقانونی آنها مؤثر بوده و جز در موارد استثنائی به اشخاص ثالث سرایت نمی کند. منظور از شخص ثالث شخصی غیر از طرفین و قائم مقامقانونی آنهاست.اعمال حقوقی در اصل به شخص ثالث که اراده او یا نمایندهاش در ساختن این ماهیت اعتباری دخالتی نداشته است،اثریندارد و آثار الزامآور عقد بر او تحمیل نمی گردد. بر اصل مذکور استثنائائی وارد شده است و یکی از مهمترین آنها تعهد به نفع شخصثالث است که به طرفین قرارداد امکان میدهد در ضمن قرارداد خود، تعهدی نیز به نفع شخص ثالث به وجود بیاورند.در این مقاله ابتدامفاد اصل نسبی بودن آثار قراردادها مورد بررسی قرار می گیرد و سپس استثناء وارد شده بر آن تبیین می گردد.