مقدمه ای بر طراح معماری خانه کودک در منطقه 1 تبریز با رویکرد روانشنانسی محیط و رفتارگرایی

این پژوهش از آنجا ضرورت می یابد، که در واقع دوران کودکی موثرترین دوران زندگی انسان، و کودکان سرمایه های انسانی می باشند. در سال های اخیر به علت کمبود فضاهای مختص کودکان، بخش قابل توجهی از اوقات فراغت کودک به تماشای تلویزیون سپری می شود که نتیجه آن کاهش تحرک فیزیکی و عدم تعامل آن با محیط است. این در حالی است که تعامل محیطی در دوران خردسالی و دبستان لازمه رشد و شکوفایی توانایی های فیزیکی و شناختی او است و بر شکل گیری شاکله وجودی کودکان و رشد جسمی و روانی آنان تاثیر بسزایی دارد. متاسفانه، در بسیاری از موارد مشاهده می شود که محیط های خاص کودکان بدون توجه به نیازهای واقعی آنان و صرفا بر اساس تجربه ها، سلیقه ها و استنباط شخصی طراحان و حداکثر با توجه به ویژگی های روانشناختی ای مانند: ایجاد تنوع، رنگ، شکل و نظایر آن، صورت می گیرد. این امر باعث می شود که فضا هیچگاه منطق با واقعیت های نیازهای کودکان شکل نگیرد. بنابراین، توجه بیشتر به این فضاها و طراحی آنها بر پایه اصول و معیارهایی که ازجوانب مختلف متناسب با نیازهای کودکان می باشد، ضروری است. بررسی نمونه های موجود از فضاهای کودکانه با توجه به عکس العمل کودکان در این فضاها همچنین بررسی نقاشی کودکان از محیط اطرافشان و توجه به ویژگی های مشترک و متفاوت آنها صورت گرفته است. جامعه آماری کودکان منطقه 1 بوده و نقاشی کودکان ساکن در این منطقه بررسی شده است. این تحقیق از نوع کاربردی و روش تحقیق در آن به صورت کیفی است و جمع آوری اطلاعات در آن به روش کتابخانه ای (استفاده از منابع مکتوب و اینترنت مشاهده ای ثبت جوانب به روز رفتار کودک در محیط) صورت گرفته است.