بررسی تعامل کودک و فضای سبز شهری از دیدگاه حقوق معماری کودکان و نوجوانان

در این مقاله به موضوع حقوق کودکان و نوجوانان از دیدگاه معماری پرداخته شده است . به علت جذابیت فضاهای سبز برای کودکان، این مکانها فرصت مناسبی برای رشد و ارتقای کودکان به شمار می روند . مرور ادبیات نشان می دهد که مبحث حقوق معماری کودک و نوجوان، در اولویت های اصلی قوانین و مقررات قرار ندارد و تنها می توان مفاد اندکی را به طور غیرمستقیم به این موضوع مرتبط نمود . در این مطالعه سعی شده است تا این مفاد اندک، شناسایی شده و معیارهایی که متخصصین معماری در طراحی فضاهای سبز برای کودکان و نوجوانان پیشنهاد نمودهاند، مورد پایش قرار گیرند. هدف اصلی از این پژوهش ، بررسی و تبیین نیازمندی هایی است که لازم است در طراحی فضای سبز شهری مدنظر قرار داده شود تا بدینوسیله حقوق کودکان و نوجوانان رعایت شود. روش تحقیق در این پژوهش کیفی می باشد. در بخش مبانی نظری از روش مطالعه اسنادی بهره گرفته شده است و در ادامه برای تحلیل دادهها از روش »فراتحلیل کیفی یا فراترکیب « استفاده شده است . در این مقاله از ادبیات فضای سبز شهری ، محیط های دوستدار کودک و زیرساخت های کودکان برای ارائه مفهوم جدید زیرساخت سبز کودکان استفاده شده است . این مدل مفهومی مبتنی بر حقوق کودکان است که در راستای ارتقای حقوق کودکان در مشارکت ، طبیعت و بازی مورد بررسی قرار گرفته است . با توجه به اینکه کودکان و نوجوانان سرمایه های هر شهر یا کشور محسوب می شوند، برای آنکه حقوق و منافع آنها تامین شود. باید تغییراتی اساسی در روند حاکم بر آنها به وجود آید. بر اساس اصول برنامه ریزی و شرایط اقلیمی و فرهنگی ، نیازهای آنها باید به بهترین شکل ممکن برآورده شود تا در نهایت منجر به رشد کمی و کیفی ارتباط کودکان و نوجوان با فضا شده و حس مکان را در آنها به وجود آورد.