تبیین روایت شناسی از مسئله زمان در اندیشه ملاصدرا با رویکردی به آراء ژرارد ژنت
محل انتشار: مجله ی پژوهش های ادبی فلسفی، دوره: 1، شماره: 1
سال انتشار: 1402
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 71
فایل این مقاله در 16 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_LIUM-1-1_010
تاریخ نمایه سازی: 21 بهمن 1402
چکیده مقاله:
روایت شناسی مجموعه ای از احکام کلی درباره سبک روایی زمانی در یک طرح یا داستان است و از ویژگی های کلی آن، عینی و فهم پذیر کردن و راهی برای چگونه خواندن و چگونه بیان کردن زمان است. ژرارد ژنت، زمان را جزء جدایی ناپذیر تمام داستان ها و روایت ها می داند و معتقد است که زمان نقش اساسی در بیان هر داستان و طرح روایی دارد که به صورت نظام مند و غیر تصادفی در زمان خاصی خود رخ می دهد. هدف این پژوهش، بررسی توصیفی، تحلیلی و تطبیقی روایت شناسی در مسئله زمان از دیدگاه ملاصدرا، بر اساس مولفه های روایی ژرارد ژنت به شیوه کتابخانه ای است. از آنجا که در فلسفه ملاصدرا، زمان مقدار ذاتی طبیعتی است، نوشونده، که دارای تقدم و تاخر زمانی در سلسله توالی ها و تاخرهاست، به زبان روایت شناسی، دارای ویژگی «سپس» و «سپس» است؛ یعنی زمان، مقدار سیر منظم موجود متحرکی است که به طور متصل و پی در پی با حرکت جوهری اش برای رسیدن به تجرد، در طول زمان مورد خوانش قرار می گیرد. در نتیجه، زمان به وصفی دارای روایت زمانی یعنی؛ دارای «نظم» یا همان «سپس و سپس» بودن، دارای «دیرش» یعنی حرکت دارای مقدار مشخص و «بسامد» یعنی آرایش ترتیبی در موضوع حرکت و زمان است.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
فرنگیس براز
دانش آموخته ی دکتری فلسفه دانشگاه قم
نفیسه ساطع
استادیار دانشگاه قم