تحلیلی بر موانع زمانی- فضایی مشارکت زنان روستایی در نیروی کار در قلمرو جغرافیای زمان (مطالعه موردی: شهرستان ورزقان)

همگام با توسعه روستایی، زنان همواره علاقه مند به مشارکت در نیروی کار در فعالیت های غیرکشاورزی و بخش خدمات در جامعه هستند. این جامعه متشکل از مسیرهای بی وقفه و شبکه ای است که توسط مردم در فضا ترسیم شده است. مسیر فضا – زمان، منشور اصلی جغرافیای زمان است و موانع و محدودیت های زمانی- فضایی موجود در مسیر اشتغال زنان روستایی شهرستان ورزقان مسئله ای است که مطالعه حاضر به تحلیل آن پرداخته است. تحقیق بر اساس هدف از نوع کاربردی بوده و از لحاظ ماهیت و روش از نوع توصیفی- تحلیلی است. از روش ترکیبی مبتنی بر توسعه ابزار استفاده شده است. در مجموع تعداد ۴۵ نفر زن برای شرکت در نظرسنجی و پاسخ به سوالات چندگزینه ای (طیف لیکرت) انتخاب شدند که ۲۵ نفر از این حجم در مصاحبه های عمیق کیفی شرکت نمودند. مصاحبه ها هدفمند بوده و حجم نمونه از طریق نمونه گیری آسان انتخاب شده است. در بخش کیفی از روش «پژوهش درون نگری هدایت شده» با استفاده از نرم افزار مکس کیودا ۲۰ و در بخش کمی از مدل سازی معادلات ساختاری به روش حداقل مربعات جزئی با نرم افزار اسمارت. پی. ال. اس ۳ استفاده شد.بعد «فردی و خانوادگی»، «فرهنگی و اجتماعی» و «موانع مدیریتی و ساختاری» به عنوان درون مایه های اصلی شناخته شدند. «فضای حیاتی» از نظر سوق یافتن زنان روستایی در منشور زمان- فضا به مشاغل کم اعتبار؛ «ایدئولوژی مرد به عنوان نان آور» به معنای مرد به عنوان تامین کننده اصلی معیشت اقتصادی خانواده و وابسته بودن زن؛ «شرایط بحران در زمان-فضا» ، به عنوان مهمترین محدودیت های مشارکت زنان روستایی در نیروی کار در قلمرو جغرافیای زمان هستند.