رهایی مشروط و شرایط آن در نظام حقوقی افغانستان

رهایی مشروط به عنوان مهم ترین موجب قانونی فرصت و مجالی است که پیش از پایان دوره محکومیت به محکومان در بند داده می شود تا چنانچه در طول مدتی که محکمه تعیین می کند از خود رفتاری پسندیده نشان دهد و دستورهای محکمه را به موقع به اجرا گذارد از آزادی مطلق برخوردار شوند. مقنن هر کشوری با وضع و طرح مقررات جزایی، سیاست های جزایی خاص و ویژه را دنبال می کند؛ از جمله این سیاست ها بازدارندگی خاص، عام و مهم تر از همه اصلاح محکومین است. وقتی قاضی محکمه متهمی را محکوم می کند و با توجه به روحیات و سوابق شخصی او (اصل فردی کردن مجازات ها) مجازاتی برای او تعیین می کند، از نحوه واکنش او در مقابل مجازات بی اطلاع است؛ این واکنش ها تنها در عمل و پس از آن که محکوم مدتی را در زندان به سر برد، ظاهر می گردد. در مواردی ممکن است این واکنش مثبت باشد و اصلاح محکوم قبل از خاتمه مدت محکومیت تحقق پیدا کند. در این صورت به طور منطقی دلیلی وجود ندارد که محکوم اصلاح شده بقیه مدت محکومیت را در زندان به سر برد. به همین خاطر امروزه در غالب نظام های جزایی با استفاده از نظرات مکتب های تحققی و دفاع اجتماعی جدید زندانی را به طور مشروط رها می کند. این رهایی، مشروط خوانده می شود؛ زیرا ادامه آزادی او مقید به حسن رفتار و تبعیت او از مقرراتی است که محکمه برای دوران آزادی مشروط وضع می کند. در راستای همین امر حقوق افغانستان نیز از چنین تدابیری مستثنا نبوده است.