حق کودک بر اسناد سجلی و هویت

گفتمان حقوق کودک در سیاست گذاری کلان کشورها عموما مهجور و متروک مانده است. شاید به این دلیل باشد که آنها در اینعرصه حضور و حق رای ندارند. مهمترین و بنیادی ترین رکن حقوق کودک، حق هویت و کیستی اوست که جز با دارا بودن اسنادسجلی و هویتی محقق نمی گردد. تحقق این هدف، در گرو شناخت گروه های مختلف این کودکان و نیازها و خصوصیات هرکدام است. کودکی که اسناد سجلی ندارد، در آمارهای رسمی "هیچ" به حساب می آید و تبعا از معاضدت ها محروم است.پایه گذاری بسترهای معاضدت حقوقی و قضایی از سوی نهادهای صنفی و ارگان های رسمی در مسیر اخذ اسناد سجلی اینکودکان، تحقق بخش حقوق استیفا نشده آنان مانند حق تحصیل و درمان است.فقدان اسناد سجلی، با تخدیش احساس تعلق و هویت کودک، تبعات سهمناکی برای جامعه دارد که نمونه آن، محرومیت ازآموزش و بی سوادی نسل آینده ساز جامعه است. بی شک با توجه به آمارهای رسمی و تجربیات ملموس و عینی سمن هایمربوطه، درک عمیق علل فقدان اسناد سجلی این کودکان محقق و راهکارهای معاضدت حقوقی به آنها آسان می گردد.این تجربیات، تسهیلگر تصویب قوانین کارآمد و پیمان نامه های بین المللی در مسیر هویت بخشی هرچه بیشتر به کودکان است.