بررسی و ارزیابی فنی برخی سامانه های آبیاری بارانی کلاسیک ثابت دشت کوهدشت

هدف از این پژوهش، ارزیابی و چگونگی طراحی و بهره برداری برخی سامانه های آبیاری بارانی دشت کوهدشت در استان لرستان است. در این پژوهش ۱۰ سیستم آبیاری بارانی کلاسیک ثابت با آبپاش متحرک در دشت کوهدشت به عنوان نمونه ارزیابی شد. از معیارهای ضریب یکنواختی کریستیانسن (CU)‎، یکنواختی توزیع (DU)‎، راندمان پتانسیل کاربرد ربع پایین (PELQ)‎، راندمان کاربرد ربع پایین (AELQ)‎، تلفات تبخیر و باد (WDEL)‎، تلفات نفوذ عمقی (DP)‎ و کفایت آبیاری (ADirr)‎ استفاده شد. مقادیر متوسط این شاخص ها برای ۱۰ مزرعه ارزیابی شده به ترتیب ۸۴‎/۷۰، ۶۴‎/۴۳، ۸۵‎/۴۶، ۰۱‎/۳۸، ۷۷‎/۸، ۰۲‎/۳۱ و ۶۶‎/۶۴ درصد به دست آمد. کلیه سیستم ها دارای راندمان کاربرد پایین بودند و یکنواختی توزیع در آن ها کمتر از مقادیر توصیه شده کلر و مریام است. در ۴ سیستم از ۱۰ سیستم ارزیابی شده، آبیاری کامل و در بقیه مزارع به دلیل کم آبیاری، راندمان واقعی و راندمان پتانسیل کاربرد برابر بوده است. طراحی و اجرای نامناسب سیستم های مورد بررسی مهم ترین دلیل پایین بودن راندمان پتانسیل کاربرد تشخیص داده شد. از نامناسب بودن فشار می توان به عنوان مهم ترین این عوامل نام برد. همچنین، استفاده هم زمان از تعداد آبپاش زیاد و استفاده بیش از یک آبپاش روی لوله فرعی آبیاری، دلیل اصلی پایین بودن ضریب یکنواختی و یکنواختی توزیع در این سیستم ها بوده است. به طور کلی نتایج این پژوهش نشان داد که اگرچه در بسیاری از موارد مشکلات طراحی و اجرایی وجود داشته است اما سهم بزرگی