تاثیر بالیدگی بیولوژیک بر انعطاف پذیری شناختی کودکان در دوران قرنطینه خانگی

تغییرات بنیادی از سال های اول زندگی تا نوجوانی نتیجه تعامل بین کودکان و محیط آنها است. در طول نوجوانی،تفاوت های قابل ملاحظه ای در رشد و بالیدگی اسکلتی افراد در یک دوره زمانی مشابه مشاهده می شود. انعطافپذیری شناختی یکی از مولفه های اصلی کنش های اجرایی است و به توانایی تغییر دادن افکار یا اعمال با توجهبه شرایط موقعیتی اشاره دارد. هدف پژوهش حاضر تاثیر بالیدگی جسمانی بر انعطاف پذیری شناختی کودکان دردوران قرنطینگی خانگی بود. مطالعه حاضر یک مشاهده مقطعی بود که در شهر تهران انجام شد. در پژوهش حاضر۳۰۰ شرکت کننده دختر به روش نمونه گیری داوطلبانه و بر اساس معیارهای ورود به مطالعه در دامنه سنی ۷ تا۱۱ سال شرکت کردند. بدلیل سیستم آموزش مجازی، پژوهش حاضر به صورت یک نظرسنجی آنلاین با استفادهاز پرسشنامه نیمه ساختاری با استفاده از فرم های گوگل اجرا شد. پرسشنامه آنلاین که توسط محققان تهیه شدهبود شامل دو بخش جمعیت شناختی و انعطاف پذیری شناختی طی بیماری ویروس کرونا بود. برای تعیین وضعیتبالیدگی جسمانی از روش برآورد درصد قامت بزرگسالی که در سن معینی کسب شده (بر اساس روش خمیس –روشه ۱۹۹۴) استفاده شد. با توجه به تحلیل واریانس یافته ها، اثر اصلی بالیدگی جسمانی بر انعطاف پذیریشناختی اثر معنادار (p<۰/۰۵) دارد. به طور کلی نتایج نشان داد کودکان با بالیدگی زودرس نسبت به بالیدگی نرمال و دیررس دارای میانگین پایین تری (بهتری) برای انعطاف پذیری شناختی می باشند. با توجه به نتایج پژوهش حاضر بالیدگی جسمانی بر انعطاف پذیری شناختی کودکان در دوران قرنطینگی خانگی اثر معنادار دارد.