امیرخسرو دهلوی امیر کنایه در مثنوی شیرین و خسرو

این مقاله، که اساس آن بر استخراج و تحلیل میزان و انواع کنایه در مثنوی شیرین و خسرو امیرخسرو دهلوی است، با روش تحقیق کتابخانهای و فیش برداری درگرد آوری اطلاعات و تحلیل محتوا در نتیجه گیری، انجام گرفت. کنایه سخنی دو پهلو بوده، و کار کرد آن زمانی است که متکلم بنابر ملاحظات و معذوریتی نمی خواهد یا نمیتواند سخن خود را صریح و بدون پرده بیان نماید؛ در علمیترین و ساده ترین شکل تعریف میتوان گفت کنایه، جمله یا ترکیبی(از قبیل ترکیبات وصفی، اضافی، صفات مرکب، مصادر مرکب) است که مراد گوینده معنای ظاهری آن نباشد اما قرینه صارفهای هم که ما را از معنای ظاهری متوجه معنای باطنی کند، وجود نداشتهباشد. با توجه به داده های این پژوهش و آمار و ارقام به دست آمده، حوزه ی کنایه، و انواع آن، در مثنوی شیرین و خسرو هم در معنابخشی و هم در تعدد و تنوع، با حدود 42 درصد کاربرد، بر دیگر ارکان صور خیال برتری داشته است، لذا امیر خسرو را می توان در ان مثنوی شاعری کنایه سرا خواند.