بررسی نقشعوامل فنی و مدیریتی در کارایی تولید شکر ناخالصاز چغندرقند (مطالعه موردی در استان اصفهان)

در میان محصولات کشاورزی، چغندرقند به عنوان یکی از محصولات استراتژیک، همواره از نیازهای اولیه غذایی مردم به ویژه درکشورهای جهان سوم که از سایر منابع انرژی زا محروم هستند، بوده است. بنابراین هرگونه اقدامی در جهتافزایشتولید این محصول در مقایسه با محصولات رقیب بایستی مورد توجه قرار گیرد. از میان راههای مختلفافزایشتولید، افزایشمنابع اساسی مانند زمین و آب وهمچنین توسعه تکنولوژیهای جدید با مشکلات و محدودیتهایی روبروست. از این رو در شرایط کنونی، بهترین و عملی ترین راه برای افزایشتولید محصول چغندرقند، بهبود کارایی فنی زارعین می باشد به طوری که بتوان از مجموعه ثابتی از عوامل تولید، محصول بیشتری را عاید نمود. در این راستا، در مطالعه جاری با استفاده از روشنمونه گیری تصادفی طبقه بندی خوشه ای چند مرحله ای، ابتدا مناطق چغندرکاری استان از نظر نوع آب و هوایی به دو گروه سرد و معتدل طبقه بندی شد. در مرحله بعد پساز انتخاب شهرستانها و دهستانهای نمونه، چغندرکاران بر اساستکنولوژی تولید به دو گروه کشت سنتی و مکانیزه تقسیم شده و اطلاعات لازم اخذ گردید. نتایج تخمین کارایی فنی چغندرکاران سنتی در مناطق معتدل، نشان داد بین سطح سواد زارعان و کارایی فنی رابطه مثبتوجود دارد که نشان میدهد افزایشسطح سواد منجر به افزایشکارایی فنی گشته است. همچنین رابطه متغیرهای نوع مالکیتاجاره ای و کارخانه قند نقشجهان با کارایی فنی یکرابطه مثبت است. در مناطق سرد با کشت سنتی، بین کارایی فنی و متغیرهای سابقه کشاورزی، نوع مالکیت شخصی و شرکت قند اصفهان رابطه مثبتو بین کارایی فنی و متغیر سابقه چغندرکاری رابطه منفی وجود داشته است