تاثیر دو نوع برنامه تمرینی هوازی و مقاومتی بر سطح انسولین و رزیستین زنان مبتلابه دیابت بارداری

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثر برنامه تمرینی هوازی و مقاومتی بر سطح رزیستین، قندخون ناشتا، انسولین و مقاومت به انسولین زنان مبتلابه دیابت بارداری انجام شد. بدین منظور، 34 نفر از زنان مبتلابه دیابت بارداری به صورت دردسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در سه گروه قرار گرفتند. 12 آزمودنی )با میانگین سنی 28/39 2/60 سال( در گروه تمرین هوازی در آب )سه جلسه در هفته، 4530 دقیقه در روز، با شدت 50 تا 70 درصد ضربان قلب بیشینه(، 11 آزمودنی ) با میانگین سنی 30/42 7/14 سال ( در گروه تمرین مقاومتی )سه جلسه در هفته، بهصورت دو تا سه ست، 15 تکرار، با شدت 50 تا 70 درصد ضربان قلب بیشینه و میزان درک تلاش( شرکت کردند و 11 نفر )با میانگین سنی 29/4 18/23 سال( نیز درقالب گروه کنترل در طول دوره پژوهش هیچگونه فعالیت بدنی نداشتند. در مرحله پیش آزمون و پس آزمون جهت برآورد میزان سطح قندخون، انسولین و رزیستین، خونگیری بهعمل آمد و جهت اندازهگیری میزان رزیستین از روش الایزا استفاده شد. نتایج آزمون تی زوجی، کاهش معناداری را در قندخون ناشتا در گروه مقاومتی )P=0.012( و کاهش غیرمعناداری را در گروه هوازی )P=0.31( نشان میدهد. در سطح رزیستین،انسولین، مقاومت به انسولین و حساسیت به انسولین نیز در گروه های تمرینی تغییرات غیرمعناداری مشاهده شد. علاوه براین، نتایج آزمون تحلیل کوواریانس نشانگر تفاوت معنادار در کاهش شاخص مقاومت به انسولین )P=0.008( و افزایش سطوح پلاسمایی انسولین )P=0.031( و حساسیت به انسولین در بین گروه ها بود؛ درحالیکه تحلیل واریانس،تفاوت معناداری را در سطوح رزیستین گروه ها نشان نداد. بهنظر میرسداحتمالا)( تمرینات مقاومتی درمقایسه با تمرینات هوازی در کاهش سطح گلوکز ناشتا و مقاومت به انسولین در زنان مبتلابه دیابت بارداری موثرتر میباشند.