اثر سیستم پوشش تک لایه در کنترل زهاب اسیدی سدهای باطله معادن

در صنعت معدن از سیستمهای پوششی روی مواد زاید معدنی به عنوان روشی موثر برای کاهش تولید زهاب اسیدی استفاده میشود. یکی از این روشها استفاده از سیستم پوششی تک لایه است که در آن، تراز آب نزدیک سطح باطله ها باقی مینماند. در این تحقیق با استفاده از مدلسازی عددی، رفتار این نوع پوشش در کنترل اکسیژن ورودی از پوشش مورد ارزیابی قرار گرفت. سناریوهای مختلفی برای مدلسازی تعریف گردید که شامل چهار نوع پروفیل خاک سیستم پوشش شامل مصالح ریزدانه، درشت دانه و یا ترکیب ریزدانه و درشت دانه بود. با در نظر گرفتن شرایط تراز آب مختلف، این پروفیلها برای توانایی مصالح باطله برای حفظ درجه اشباع بالا، برای کاهش حداکثر عمق نفوذ و شار اکسیژن، مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج محاسبات نشان داد که با کاهش عمق تراز آب، درجه اشباع خاک در پوشش افزایش یافته و موجب عملکرد مناسب پوشش میشود. برای یک عمق آب مشخص، نفوذ اکسیژن قویا0 به اندازه دانه های خاک و مقدار فشار ورود هوای باطله ها بستگی دارد. عمق تراز آب موثرترین پارامتر کنترلی بر ورود اکسیژن میباشد؛ طوری که هیچ پروفیلی با تراز آب یک متر اجازه اکسیداسیون باطله ها را نداده و شار اکسیژن ناچیز میشود. مصرف اکسیژن در پوشش باعث کاهش شار اکسیژن ورودی، عمق نفوذ اکسیژن و غلظت آن در سطح مشترک پوشش و باطله ها میشود.