کشف عنصر رضا درقراردادهای کلیک رپ

قراردادهای حق الامتیازی کلیک رپ شاخه ای از قراردادهای الکترونیک است که در طول دو دهه گذشته، نسبت به داشتن شرط رضا به عنوان یکی از عناصر تشکیل دهنده عقود مورد اختلاف بودهاند. ارایه بسته ای از شروط ازپیش تعیین شده به همه مخاطبان و عدم امکان مذاکره فیمابین طرفین برای اصلاح این شروط موجب شده است صاحبنظران، شکل الحاقی داشتن این عقود و ابهام در اظهار رضا از سوی مخاطبان را دلیلی بر بی اعتباری آنها بدانند. لیکن از بررسی رویه قضایی و تقنینی کشورهای پیشرو در مبادلات الکترونیک و یافتن تدابیرپیش بینی شده در قانون تجارت الکترونیک ایران در بستر حقوق تعهدات سنتی، معیارهایی حاصل میشود که میتوان با وحدت ملاک، در نظام حقوقی ایران نیز مبنایی برای کشف رضایت طرف قرارداد و اعتبار این عقود یافت. در این راستا توجه به مقررات حمایت از مصرفکننده در قانون تجارت الکترونیک، مبنی بر ارایه روشن و صریح شروط قراردادی به طریقی که موجب اطلاع کافی مخاطب و مانع از جهل یا فریب وی شود، معیاری برای حصول اطمینان از رضایت کاربران به شروط ذکرشده در قراردادهای کلیک رپ به دست میدهد