رابطه اضطراب رقابتی با سبک های مربیگری بازیکنان فوتبال نوجوان

زمینه و هدف: درک پویایی بین اضطراب رقابتی و سبک های مربیگری در بهینه سازی عملکرد و بهزیستی بازیکنان فوتبال نوجوان بسیار مهم است. این مطالعه با هدف بررسی ارتباط بین سطوح اضطراب رقابتی و سبک های مربیگری در بین بازیکنان فوتبال نوجوان انجام شد. روش ها: در این پژوهش یک بررسی مقطعی در میان ۷۶ فوتبالیست نوجوان در محدوده سنی ۱۶-۱۸ سال حوزه شمیرانات شهر تهران انجام شد. شرکت کنندگان پرسشنامه اضطراب حالت رقابتی-۲ (مارتنز و همکاران، ۱۹۹۰) را برای اندازه گیری میزان اضطراب رقابتی و سیستم ارزیابی رفتار مربیگری (اسمیث و همکاران، ۱۹۷۷) را برای ارزیابی سبک های مربیگری ادراک شده از مربیان خود تکمیل کردند. یافته ها:  تحلیل آماری نشان داد که بین سبک های مربیگری و سطح اضطراب رقابتی در بین بازیکنان نوجوان فوتبال همبستگی معنی داری وجود دارد. به طور ویژه، بازیکنانی که سطوح بالاتری از اضطراب رقابتی را گزارش کردند، تمایل داشتند مربیان خود را بیشتر با رفتارهای مربیگری مهارکننده و کمتر با رفتارهای حمایتی نشان دهند. نتیجه گیری: این یافته ها بر اهمیت اتخاذ سبک های مربیگری حمایتی در برنامه های فوتبال جوانان برای کاهش سطح اضطراب رقابتی در بین بازیکنان نوجوان و در نهایت افزایش عملکرد و بهزیستی آن ها تاکید می کند.