مقایسه ی سطوح تاب آوری در زنان آسیب دیده ی اجتماعی و عادی

زنان آسیب دیده در معرض آسیب های بسیار جدی و زیانبار هستند و به دلیل آسیبپذیری بالایی که دارند و همچنین آسیبهای زیادی که میتوانند به جامعه وارد بیاورند، مورد توجه پژوهشگران حوزهی روانشناسی و جامعه شناسی هستند. از جمله متغیرهای مورد توجه در زنان آسیب دیده ی اجتماعی، تاب آوری میباشد. تاب آوری یا توانایی سازگاری مثبت با مصیبت و آسیب، یک موضوع روانشناختی است که در ارتباط با پاسخ فرد به تنش آسیبزا و موقعیتهای مشکل آفرین زندگی بررسی شده است. مفهوم تاب آوری فراتر از جان سالم به در بردن از استرس و ناملایمات زندگی است. بعضی دیدگاه ها تاب آوری را به عنوان پاسخ به یک واقعه ی خاص و بعضی دیگر آن را به عنوان یک سبک مقابله ای پایدار در نظر میگیرند. نتایج پژوهشهای گوناگون حاکی از آن است که بین سطوح تاب آوری با خطر قرار گرفتن در معرض آسیبهای اجتماعی ارتباط معکوس وجود دارد. در واقع، در افراد تاب آور ویژگیهایی همچون هوش بالاتر، تازه جویی پایینتر، تعلق کمتر به همسالان بزهکار و عدم سوءمصرف مواد و بزهکاری مشاهده شده است. پژوهش حاضر با هدف مقایسهی تاب آوری در زنان آسیب دیده ی اجتماعی و عادی شهر تبریز انجام گرفت. روش پژوهش توصیفی از نوع علی-مقایسه ای بود. جامعه ی آماری پژوهش را تمامی زنان آسیب دیده ی اجتماعی مرکز اورژانس اجتماعی بهزیستی و زنان عادی شهر تبریز در سال ۱۳۹۴-۹۵ تشکیل میدادند که از میان آنها ۱۰۰ زن ۵۰) زن آسیب دیده ی اجتماعی و ۵۰ زن عادی) به روش نمونه گیری در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شده و به مقیاس تاب آوری کونور و دیویدسون (۲۰۰۳) پاسخ دادند. برای تجزیهوتحلیل داده ها از آزمون T استیودنت استفاده شد. یافته ها نشان داد که بین زنان آسیب دیده ی اجتماعی و عادی از نظر تاب آوری تفاوت معناداری وجود دارد. بدینصورت که در مقایسه با زنان عادی، میانگین نمرهی تاب آوری زنان آسیب دیده ی اجتماعی بهطور معناداری کمتر بود .(p<۰/۰۱) بنابراین، میتوان نتیجه گرفت که تاب آوری از جمله متغیرهای با سطح پایین در زنان آسیب دیده ی اجتماعی است که نیازمند توجه و برنامهریزی در جهت افزایش میباشد.