لزوم به کارگیری دیدگاه های نوین در نظام آموزش و پرورش

تمام جوامع و سازمانهایی که به دنبال توسعه و اصلاحات هستند، با آموزش و تعلیم و تربیت کار خود را آغاز می کنند. آموزش و تربیت افراد، زمینه ساز رشد فکری و اخلاقی انسان های یک جامعه پویا است بنابراین فرایند آموزش جزء جدایی ناپذیر و پایه رشد و توسعه هر جامعه ای محسوب می گردد.در حال حاضر فرایند آموزش به صورت کامل تحت تاثیر رویکردهای برآمده از عصر جدید ارتباطات و فناوری ها قرار گرفته است و تاثیر آنها به وضوح در فرایندهای تعلیم و تربیت، همچون خودیادگیری ، یادگیری مستقل از زمان و مکان ، یادگیری جهت دار با یک هدف مشخص و امثال آن قابل مشاهده است. رویکردهای عصر جدید نه تنها الزام تحول و تغییر روش های آموزشی ، بلکه موجبات دگرگونی در تعاریف شناخته شده ای که از مدرسه، دانشگاه ، تدریس، معلم ، علم ، شاگرد، محتوای درسی و امثال آن داشتیم را نیز ایجاد کرده است.جهانی شدن یکی از رویکردهای عصر جدید است که موجب شده تا در بسیاری از موارد مرزهای سنتی آموزش و پرورش از بین برود، به گونه ای که تمامی آنها نیازمند تعریف دوباره هستند. بعنوان مثال از بین رفتن مرزهای بین خانه و مدرسه، بین آموزش و کار، بین موسسات یادگیری و دنیای کار، بین آموزش رسمی و غیر رسمی ، بین برنامه درسی که از قبل تنظیم شده و یا انتخاب های افراد، بین دانشجو و استاد، بین والدین و فرزندان آنها، بین انسان و ماشین، یا حتی از بین رفتن مرز بین رشته های مختلف موجب شده تا چالش های عمده ای در آموزش و نظام های آموزشی ایجاد گردد. برای انطباق با تغییرات پیش آمده، متولیان، برنامه ریزان و مربیان آموزشی باید گام های فوری و متهورانه ای برای تجدید نظام آموزشی در تمامی ابعاد بردارند. با توجه به اهمیت نقش آموزش و پرورش در تربیت نیروهای متخصص و نقش اصلی نظام های آموزشی در شکوفایی جامعه، هر گونه غفلت یا حتی برخورد محافظه کارانه در ایجاد تغییرات متناسب با نیازهای روز، نقش موثری در توسعه یا عدم توسعه اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی جامعه دارد و ضمن بیشتر شدن ناکارآمدی نظام آموزشی سنتی، این نظام را با مشکلات متنوع تری مواجه میکند.چالش های جهانی نظام های آموزشی بواسطه تحولات علمی و فناوری های جدید موضوعی است که سالها است ذهن محققان و متفکران مرتبط را در سطح جهان به خود مشغول کرده است.