مطالعه تطبیق یادگیری سیار و رسمی در دوره آموزش مجازی در کشور ایران و مالزی

گسترش اپیدمی COVID-۱۹ بخش های مختلفی از جمله آموزش را تحت تاثیر قرار داده است و در همنراستا سیستم آموزش از راه دور یکی از راه حل های غلبه بر مشکلات یادگیری حضوری با وجود قوانین فاصلهگذاری اجتماعی است. آموزش سیار یک الگوی فاصله است که از فناوری و دستگاه های تلفن همراه استفادهمی کند. در این پژوهش سعی شده با استفاده از روش تطبیقی به مقایسه یادگیری سیار در دو کشو ر ایران ومالزی پرداخته شود. جامعه آماری پژوهش را منابع و اسناد علمی یادگیری سیار در کشور ایران و مالزی شکلمی دهد که با روش نمونه گیری در دسترس مقالات و منابع علمی مختلف مورد بررسی قرار گفته و ضمن بیانتعاریف و پژوهش های موجود در این زمینه به بررس تطبیقی یادگیری سیار در نظام آموزش عالی ایران و مالزیپرداخته شد. یافت هها نشان داد یادگیری سیار در ایران ویژگ یهایی همچون کم توجهی به علایق یادگیرندگان،علاقه و راحتی دانشجویان، فرهنگ یادگیری، ضعف و کمبودهای فنی و زیر ساختی و بی عدالتی و کمبرخورداری در دسترسی به امکانات را داشته و در نظام آموزش عالی مالزی دارای ویژگی هایی همچون اهمیتبخش فناوری و ایجاد پردیس های مجازی، آموزش اساتید، آمادگی همگانی برای استفاده از یادگیری سیار، بهبودیادگیری و همه گیری یادگیری سیار در همه مناطق کشور می باشد. در نتیجه می توان گفت نتایج نشان داده کهدر ایران برای بکارگیری یادگیری سیار در مراکز آموزشی باید عوامل فنی و زیرساخت های موجود را فراهم کرد .