دولت و نهادینگی مردم سالاری در جمهوری اسلامی ایران

در جامعه ایران غالبا این انگاره وجود داشته است که نهاد دولت به عنوان بازیگری حداکثری همیشه در برابر مردم سالاری قرار گرفته و مانع نهادینگی آن شده است. با وجود بحث های موافق و مخالف درباره این انگاره نسبتا فراگیر، به نظر می رسد که پس از انقلاب اسلامی نهاد دولت در حالتی نوسانی مابین موافقت و ممانعت از نهادینگی مردم سالاری قرار داشته است. مسئله پژوهش حاضر اینست که نقش دولت در نهادینگی مردم سالاری از طریق اثرگذاری آن بر طبقات اجتماعی و ساختار طبقاتی چگونه بوده است. دولت پس از انقلاب به عنوان یک نهاد قدرتمند به واسطه سیاست های خود در مقابل نهادینگی مردم سالاری قرار گرفته یا اینکه از آن حمایت به عمل آورده است. برای انجام این پژوهش از تکنیک ردیابی فرآیند استفاده شده است. مبتنی بر یافته های پژوهش دولت در ایران به عنوان نهادی قدرتمند از طریق سیاست هایش نقشی دوگانه در نهادینگی مردم سالاری ایفا کرده است. دولت از طریق نظام برنامه ریزی و سیاست های اقتصادی باعث گسترش نامتوازن طبقات شده است و هم زمان شکاف طبقاتی هم در جامعه تشدید گردیده است، به عبارت دیگر با وجود اینکه از ائتلاف و مصالحه طبقاتی جلوگیری شده ولی با حمایت و گسترش طبقه متوسط و خصوصا بخش جدید آن از الگوی نهادینگی تک طبقه ای حمایت به عمل آورده است.