اثر تمرین استقامت در سرعت تولیدی به همراه محدودیت جریان خون در تناوب های استراحتی بر سطوح سرمی VEGF و HIF-۱α و عملکرد هوازی و بی هوازی مردان فوتبالیست

زمینه و هدف: تمرین هوازی و استفاده از محدودیت جریان خون (BFR) در بهبود توان هوازی ورزشکاران اثر مثبت دارد. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر پنج هفته تمرین استقامت در سرعت تولیدی با و بدون BFR در تناوب های استراحتی بر سطوح سرمی عامل رشد اندوتلیال عروقی (VEGF) ، عامل القای هایپوکسی-۱ آلفا (HIF-۱α) و عملکرد هوازی و بی­هوازی مردان فوتبالیست بود.  روش تحقیق: تعداد ۳۹ مرد فوتبالیست (میانگین سنی ۴۹/۰±۱۷ سال، قد ۳۲/۳±۱۷۷ سانتی متر و وزن ۲۴/۱±۶۸ کیلوگرم) به صورت تصادفی به سه گروه مساوی شامل ۱) تمرین استقامت در سرعت تولیدی با BFR (SEPB)، ۲) تمرین استقامت در سرعت تولیدی بدون BFR (SEP) و ۳) کنترل (C، تمرین معمول فوتبال) تقسیم شدند. برنامه تمرین (دویدن با حداکثر سرعت در تناوب های ۳۰ ثانیه ای و استراحت ۱۵۰ ثانیه ای بین آن ها) و BFR (اعمال شده در قسمت بالای ران و با امتیاز هفت از ۱۰ در مقیاس فشار درک شده) به مدت پنج هفته و سه جلسه در هفته انجام شد. سطوح سرمی VEGF و HIF-۱α، حداکثر اکسیژن مصرفی (VO۲max)، عملکرد هوازی، توان بی هوازی، شاخص خستگی و سرعت دویدن، قبل و بعد از برنامه تمرین اندازه گیری شد. آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری تکراری جهت تحلیل های آماری در سطح معنی داری ۰۵/۰p≤ مورد استفاده قرار گرفت. یافته ها: VO۲max و عملکرد هوازی در گروه های SEPB و SEP و سرعت دویدن ۳۰ متر در گروه های SEP و C بهبود معنی داری داشت، به گونه ای که افزایش VO۲max و عملکرد هوازی در گروه SEPB نسبت به گروه SEP، به طور معنی داری بیشتر بود. سطوح VEGF و HIF-۱α در هر سه گروه نسبت به پیش آزمون کاهش معنی داری یافت. توان بی هوازی و شاخص خستگی نیز در هر سه گروه نسبت به پیش آزمون، به ترتیب کاهش و افزایش معنی داری یافت. نتیجه گیری: تمرین استقامت در سرعت تولیدی، منجر به بهبود VO۲max، عملکرد هوازی و سرعت دویدن ۳۰ متر در مردان فوتبالیست می شود و استفاده از BFR در تناوب های استراحتی، می تواند بهبودی بیشتری در برخی از این شاخص ها ایجاد نماید. مطالعات بیشتری جهت شناسایی دلایل کاهش سطوح سرمی VEGF و HIF-۱α همراه با بهبود شاخص های هوازی متعاقب تمرین استقامت در سرعت تولیدی مورد نیاز است.