مقایسه الگوریتم مخروط شناور و مدل برنامه ریزی خطی در تعیین محدوده پیت نهایی در معادن روباز

محدوده پیت نهایی در معادن روباز تعیین کننده میزان موادی ا ست که در طول عمر معدن باید بردا شت گردد تا ضمن رعایت محدودیتهای شیب، سود معدن بیشینه شود. تاکنون الگوریتمهای متعددی برای بد ست آوردن این محدوده ارائه شده ا ست که میتوان آنها را در سه د سته رو شهای ریا ضی و تحقیق در عملیاتی، رو شهای ابتکاری و رو شهای فراابتکاری دسته بندی نمود. در این میان، دو رویکرد مختلف نیز برای تعیین حد پیت نهایی وجود دارد. در رویکرد اول هدف به حداکثر رساندن سود بدون تنزیل ارزش اقتصادی بلوکها است که فقط محدوده نهایی را تعیین میکند. در رویکرد دوم هدف به حداکثر رساندن ارزش خالص فعلی حد نهایی پیت است که در آن محدوده نهایی همزمان با برنامه ریزی تولید بلند مدت طراحی میشود. در این پژوهش، دو روش برنامه ریزی خطی و الگوریتم مخروط شناور، جهت مقایسه نتایج بر روی یک مدل بلوکی سه بعدی با ۲۴۰۰ بلوک براساس رویکرد اول، اعمال شد. نتایج حاصل مشخص نمود اگرچه مدت زمان اجرای مدل برنامه ریزی خطی نسبت به الگوریتم مخروط شناور بی شتر ا ست. اما میزان ارزش پیت نهایی و نسبت باطله برداری حا صل از مدل برنامه ریزی خطی نسبت به الگوریتم مخروط شناور بیشتر بوده و محدوده پیت نهایی آن، تعداد بلوک مثبت بیشتری را دربر میگیرد.