آز و طمع(شاهنامه و نهج البلاغه)

آنچه در این مقال از آزمندی و طمع و بخشندگی و دهش در شعر فردوسی حکیم بیان شده؛ اعتقاد او به حفظ اخلاق و حرکت دادن انسان به سوی حقیقت زندگی است که آن را به بهترین شیوه یعنی در دل داستان های ارزشمندی که میراث ایرانیان از باستان تا زمان خود اوست به تصویر کشیده است. نشانه های حکمت و نگرش الهی این دانشمند فرزانه در توجه به سخنان و حکمت های نهج البلاغه نمایان است. ما برآنیم تا در این گفتار نگاه فردوسی درباره آزمندی و طمع و بخشندگی و دهش را با حکمت های نهج البلاغه همراه نموده و این مقوله را از زبان امام علی (ع) و شیعه دانشمند، حکیم فردوسی، جستجو کنیم.