نقش روزی در ادبیات حماسی (شاهنامه و گرشاسب نامه)

روزی را غذا، طعام، ضروریات و وسیله زندگی و وجه معاش می دانند، ولی این کلمه در آثار ادبی و دینی مفاهیم و مضامین گسترده ای را نیز به خود گرفته است، شاهنامه و گرشاسب نامه از آثار فاخر و برجسته ادبیات حماسی و تعلیمی است، با توجه با شباهت-های زبانی و ساختاری، در مبحث روزی و به کار بردن مفاهیم آن تفاوت های چشمگیری مشاهده می شود، شاهنامه بیشترین کاربرد از روزی را در بعد حماسی و پهلوانی داشته است، فردوسی از روزی در مفاهیم وسایل و ابزار جنگی و بار و بنه سپاهیان، حقوق و وظیفه و مقرری سپاهیان و پهلوانان، همچنین در معانی قسمت و تقدیر و پاداش و خلعت به کار برده است. اسدی در مبحث روزی بیشتر توجه را به مفاهیم و معانی آیات قرآنی داشته است او جدا از ترکیب روزی ده که یکی از صفات خداوند است مفاهیمی از قبیل وسیله معاش و زندگی، روزی بخشیدن خداوند بدون کم و کاست و بدون رنج و زحمت و معین و تقسیم کردن روزی برای موجودات مورداستفاده قرار داده است؛ اسدی روزی را نازل شده از آسمان می داند، و تنگ روزی و بستن در روزی را از کاهلی و تنبلی می-داند.