تاثیر اصول زمینه گرایی بر روی شکل گیری مسکن سنتی در شهرستان فومن

زمینه گرایی یکی از دیدگاههای رایج در شهر سازی است که زمینه را به مثابه رویدادی تاریخی می پندارد. زمینه گرایان معتقدند که اجزای کالبدی شهر زیر پوشش نیروها یا ویژگی های درونی شهر نمی باشند، بلکه به محیط و پیرامون آن وابسته هستند . بناهای سنتی ایران هرگز در ستیز با طبیعت نبوده اند بلکه همواره کوشیده اند با معماری همساز با اقلیم شرایط آسایش را فراهم کنند، در نتیجه مساکن سنتی روستایی در شمال کشور، با ظاهر متفاوت خود اقتباسی ساده از طبیعت و جغرافیای منطقه بوده و پاسخگوی نیازهای اساسی مردمانی است که فعالیتهای اقتصادی و فرهنگ زیستی آنان متفاوت با دیگر نقاط ایران می باشد ولزوم این شکل گیری تا آنجائیست که عدم تاثیر پذیری بنا از اصول زمینه گرایی سبب عدم هماهنگی بین محیط مصنوع و زمینه می شود و نه تنها باعث ناهمگون شدن کالبد شهرها شده، بلکه در فضای داخلی نیز شرایط آسایشی مناسبی را برای ساکنان خود فراهم نمی آورد.