رابطه وطن و طمانینه بی ذکر نام نویسنده

طمانینه مقامی است که اهل عرفان، معتقدند قرار دائمی با وصول به آن امکان پذیر است. اما طمانینه به عنوان یک مشترک لفظی با متعلق­های متفاوت در قرآن کریم و به تبع آن در کلام صوفیان مطرح شده است. در قرآن، دنیا متعلق اطمینان قرارگرفته و امکان طمانینه به دنیا نیز تصدیق شده است. (یونس:۷)  البته صوفیان می­گویند هر نوع آرامش، غیر از «طمانینه»ای که از طریق رسیدن به «وطن»، یعنی خاستگاه وجودی انسان، ایجاد شود نه دائمی است و نه اصیل. تستری در تفسیر عرفانی خود و ذیل آیه­­ ی «فان اصابه خیر اطمان به» (حج:۱۱) معتقد است انسانی که هنوز دارای هواست و به عبارتی به طمانینه مطلق نرسیده، هر دریافت (مادی یا معنوی) که باعث احساس «رضایت قلبی» و «نشاط نفس» او بشود، به همان طمانینه می‎یابد.(تستری: ۱۴۲۳: ۱۰۶)اما با نظر دقیق عرفانی، طمانینه مخلوط به هوا، یا همان طمانینه پیش از وصول به وطن، «طمانینه در غربت» است و مجازا به آن طمانینه گفته شده است.آیا وصول به طمانینه مطلق شدنی­ست؟ معنای «وطن» که عارفان، طمانینه را جز با وصول به آن امکان پذیر نمی­دانند چیست؟ اعتقاد به حقیقت عرفانی «طمانینه» چه تلازماتی در بینش عرفان نظری و علمی عارفان داشته است و آنان بر این اعتقاد چه تلازماتی را بار کرده­اند. در این نوشتنار به بررسی پاسخ این سوالات از متون عرفانی صوفیان نخستین تا عصر ابن عربی پرداخته‎ایم.