تعیین اولویت کشت براساس سیستم میکرولیز برای تیپ های بهره وری گندم، چغندرقند، یونجه و هلو

ارزیابی و مدیریت اراضی برای نیل به توسعه پایدار ضروری است. هدف این مطالعه، تعیین کاربری بهینه اراضی در منطقه میاندوآب با سیستم میکرولیز می باشد. این سیستم شامل 12 مدل بوده که 6 مدل آن برای اهداف ارزیابی تناسب کاربرد دارد. داده های ورودی برای مدل ها شامل رطوبت، دما، شاخص گیاه، بافت خاک، واکنش خاک، شوری خاک، شیب، موقعیت جغرافیایی و ... می باشد. برای نیل به اهداف، داده های مزرعه ای و آزمایشگاهی از 11 واحد اراضی اخذ و محدودیت های زیست اقلیمی، قابلیت و تناسب اراضی برای گندم، چغندرقند، یونجه و هلو تعیین شد. بر اساس مدل ترازا کلاس اقلیمی C2 (h2- f2) برای هلو، C2 (h1- f2) برای یونجه و چغندرقند و C1 (h1- f1) برای گندم محاسبه شد. بنابراین گندم کمتر از 20 و بقیه 20 تا 40 درصد کاهش محصول خواهند داشت. بر اساس مدل سرواتانا واحدهای اراضی 1، 2، 6 و 10 برای کشاورزی مناسب نبوده که میتوان به محدودیت های خاک (شوری)، اقلیم (خطر یخبندان) و فرسایش اشاره نمود که اختصاص این واحدها به مرتع و کاربری های دیگر قابل توصیه خواهد بود. نتایج مدل آلماگرا نیز نشان داد برای محصولات انتخابی قسمت های جنوبی دارای تناسب بالاتری است.