بی زمانی در معماری با تکیه بر معنویت و زیبایی (برگرفته از نظریه کریستوفر الکساندر)

نقش زمان در جهان حل نشده باقی مانده است . ولی معماری ، که تنها محصول بشریت است و جزئی ازتاریخ یک سیاره به شمار می آید نمی تواند ادعای چیزی بیش از زمان های تاریخ بشریت داشته باشد. همانطور که تمام تجربیات در زمان اتفاق می افتند، زمان بخش مهمی از نحوه دیدن، ساخت و استفاده از معماری است . پدیده های ماندگار در طول زمان می مانند و بار می گیرند و به بخشی از خاطرات جمعی تبدیل می شوند. به این ترتیب توجه به ماندگارها در طراحی فضا باعث افزایش حس تعلق به فضا می شود. در این حالت فضا از زمان دیگری غیر از زمان حال برخوردار است . سال ها است این پرسش مطرح شده است که چرا یک مسجد در شیراز و یا یک مقبره در کرمان بعد از گذشت سال ها هنوز عمیقا اثر گذار هستند. بدیهی است که باید به دنبال عامل این جاذبه قوی بین انسان و بنای معماری بود. اما هدف این بحث ، بررسی فیزیک و ماده ی بنای معماری و یا دستور العملی برای جاودانگی و بقای فیزیکی آن اثر نیست ، بلکه این مقاله به دنبال بررسی نقش معنویت و روح انسان و استفاده از اصول زیبایی شناسی گذشته با توجه به نظریه کریستوفر الکساندر۱ در رسیدن به یک اثر معماری با روحی جاوادانه و بی زمان می پردازد. . روش تحقیق پژوهش حاضر، استفاده از کتابخانه ها و بانک های اطلاعات علمی با تحلیل کیفی صورت گرفته است .