بررسی قانون های مربوط به مجازات کودک آزاری در دیوان عالی کشور

هدف: کودکان همواره از آسیب پذیرترین اقشار جامعه هستند که به دلایل مختلف از جمله پایین بودن سن و نداشتن مهارت های کافی قادر به حفاظت و حمایت کامل از خود نیستند. کودک آزاری از جمله معضلات اجتماعی است که مورد توجه قانون گذاران و روانشناسان تعلیم و تربیت قرار دارد و صاحب نظران علوم گوناگون از دیدگاه های مختلفی به آن نگریسته اند. کودک آزاری، آسیب یا تهدید جسم و روان یا سعادت و رفاه و بهزیستی کودک توسط والدین یا افرادی که نسبت به او مسئولیت دارند و بهره کشی از افراد زیر ۱۸ سال محسوب می شود. در سال ۱۳۸۱ نحستین بار قانونی برای حمایت از حقوق کودکان تصویب شد. یافته ها: ما در این مقاله بعد از بررسی یافته های مقالات، نخست به تعریفی از مفهوم کودک، کودک آزاری و انواع آن از دیدگاه های مختلف و سپس به بیان حقوق کودکان در قوانین ایران، پیامدهای گسترش آن در جامعه، جرایم مربوط به کودک آزاری و روش هایی برای جلوگیری از گسترش آن پرداخته ایم. روش پژوهش: روش تحقیق تجزیه و تحلیل کتابخانه ای-مروری است که با بررسی مقالات، اسناد، پایان نامه ها و پایگاه های اینترنتی معتبر به اطلاعاتی در این حوزه دست یافته ایم. نتیجه گیری: براساس اینکه کودکان در برهه ای از زندگی خود هستند که توانایی حمایت کامل از خودشان را ندارند باید اقداماتی برای دفاع از حقوق آنان از سوی جامعه و خانواده صورت گیرد. جرایم مربوط به کودک آزاری از جرایم عمومی محسوب می شود و نیازی به شاکی خصوصی ندارد و دولت موطف است خانه های امنی برای نگهداری و حفاظت از کودکان آسیب دیده تاسیس کند.