بررسی تطبیقی عبث گرایی در ادبیات داستانی غرب و ایران (با تکیه بر آثار کافکا، کامو، هدایت و صادقی)

عبث گرایی از جمله جریان های فکری است که در غرب رشد کرد و در ادب داستانی غرب تاثیر بسیار بر جای نهاد. ادبیات داستانی معاصر فارسی در آغاز رشد و نمو خود، از این جریان متاثر شد. انعکاس درونمایه های عبث گرایی در داستان معاصر فارسی یکی از وجوه این تاثیرپذیری است. جریان شناسی دقیق عبث گرایی و تاثیر آن بر ادبیات غرب و ایران، به شناخت دقیق تر سرچشمه های داستان معاصر فارسی کمک می کند. پژوهش حاضر، ضمن بررسی جریان عبث گرایی در ادبیات داستانی غرب و ایران، به مقایسه وجوه اشتراک و افتراق این جریان در هر دو بستر پرداخته است. به این منظور آثار فرانتس کافکا و آلبر کامو در ادبیات غرب و آثار صادق هدایت و بهرام صادقی در ادبیات داستانی معاصر فارسی، از سه منظر خاستگاه، درونمایه و پایان بخشی، مورد بررسی قرار گرفته است. ادب داستانی غرب هرچند با ادب داستانی معاصر فارسی در برخی درونمایه ها به اشتراک رسیده است اما در خاستگاه و پایان بخشی، با یکدیگر تفاوت عمیق دارند.