تاثیر اجرای برنامه تربیت شنوایی بر توهم شنوایی در اسکیزوفرن: گزارش موردی

مقدمه: ادراک رویداد شنیداری درغیاب وجود محرک بیرونی توهم شنیداری نام دارد. هذیان و توهمات شنیداری یکی از مشکلات افراد مبتلا به اسکیزوفرن می باشد که در ۶۰ تا ۷۴ درصد مبتلایان به این بیماری دیده می شود. در این پژوهش بررسی اثربخشی برنامه تربیت شنوایی بر میزان هذیان شنوایی یک مورد کودک مبتلا به اسکیزوفرن دوران کودکی مدنظر قرار دارد. مواد و روش ها: مراجع مورد نظر یک پسر ۷ ساله می باشد که با وضوح گفتار پایین و سطح عملکرد زبانی پایینتر از سن تقویمی که توسط روانپزشک به عنوان کودک مبتلا به اسکیزوفرن جهت درمان اختلالات ارتباطی به آسیبشناس گفتار و زبان ارجاع گردید. در طی جلسه هذیان های شنیداری به صورت مداوم موجب حواسپرتی کودک بوده و کودک مداوم با چرخش سربه طرفین به دنبال صدا بود و با تکرار جمله "زنبور اومد میخواد نیشش بزنه" و سپس سعی در فراری دادن شخصیت خیالی که در توهمات خود با او درگیر بوده است، توجه کافی به برنامه درمانی نداشت. در ابتدا میزان بروز هذیان با شمارش میانگین تعداد موارد ادراک شنیداری صدای زنبور توسط کودک در پنج جلسه ۴۵ دقیقه ای اندازه گیری شد. سپس برنامه تربیت شنوایی با هدف افزایش تمرکز بر حس شنوایی در طی سه ماه اجرا گردید. بعد از تربیت شنوایی در طی ده جلسه تمیز شنیداری در سطح هجا و کلمه با ارائه جفت کلمات کمینه اجرا گردید و مجددا میانگین تعداد موارد بروز هذیان در پنج جلسه ۴۵ دقیقه ای اندازه گیری شد. یافته ها: در مورد مراجع مورد نظر بعد از اتمام تربیت شنوایی و تمییز شنیداری، میزان واکنش به توهمات شنیداری از میانگین ۹۱ بار در هر جلسه گفتار درمانی به ۳ بار در هر جلسه کاهش پیدا کرد که این تغییر براساس آزمون های آماری معنادار بوده است (P-Value<۰/۰۱). بحث و نتیجهگیری: براساس نتایج مطالعه حاضر تربیت شنوایی و تمییز شنیداری موجب کاهش توهمات شنیداری و افزایش تمرکز کودک در جلسه و افزایش کارایی درمان کودک بوده است. پیشنهاد می گردد در مطالعات بعدی نمونه های بیشتر مورد بررسی قرار بگیرند.