شش دهه برنامه ریزی مسکن در ایران (۱۳۲۷-۱۳۸۷)

در عصر اقتصادی جدید، رشد جمعیت شهری و افزایش شهرنشینی باعث ایجاد چالش هایی در تامین مسکن شده است. در ایران درست مثل دیگر کشورها، دولت ها سعی کرده اند مشکل مسکن را با برنامه های کوتاه مدت توسعه ای حل کنند. مسکن به عنوان یک نیاز خوب و همچنین ضروری برای خانوارها در قانون اساسی مورد توجه قرار گرفته است. طبق قانون داشتن یک مسکن مناسب حق هر خانواده ایرانی است. به این ترتیب رویکردها و سیاست های مختلف در دوره های مختلف مورد بررسی قرار گرفته است. این پروژه به بررسی تکامل این سیاست ها در بخش مسکن می پردازد. بنابراین تبیین اهداف، رویکردها و سیاستها، نظرات اساسی آنها در برنامه ریزی مسکن مورد توجه قرار گرفته است. از سوی دیگر، این پروژه بر تکامل شاخص های مسکن تاکید دارد و به این ترتیب روابط بین سیاست ها در برنامه های مختلف تاکید خواهد شد. برای دستیابی به این اهداف، رویکردها و سیاست ها در بخش مسکن و ساختمان و نیز برخی از مناطق مرتبط با آن به عنوان شهری اراضی، مسکن روستایی و مناطق نگران کننده شهری در شش برنامه ریزی مختلف قبل و بعد از انقلاب اسلامی مورد مطالعه قرار گرفته است. تلاش شده است تا زمینه های اجتماعی، سیاسی و اقتصادی این سیاست ها را روشن نماید، که بعدا توضیح دقیق تر در مورد راه حل های اجرایی آن می شود.