سمانه دریکوند - کارشناس ارشد روانشناسی و آموزش کودکان استثنایی

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش تحرک و جهت یابی بر میزان سرعت حرکتی کودکان با آسیب بینایی انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل و آزمون پیگیری است. آزمودنی های پژوهش شامل ۳۰ نفر از دانش آموزان پسر با آسیب بینایی بودند که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شده و به طور تصادفی در گروه های آزمایش و کنترل قرار گرفتند. گروه آزمایش به صورت۳ گروه ۵ نفره به مدت ۱۵ جلسه ۴۵ دقیقه ای آموزش تحرک و جهت یابی را دریافت کردند. ابزار لینکلن ازرتسکی به عنوان پیش آزمون و پس آزمون در این پژوهش مورد استفاده قرارگرفت و در آخر داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چند متغیره مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: نتایج نشان داد در پیش آزمون تفاوت معنی داری بین گروه آزمایش و کنترل از نظر میزان سرعت حرکتی وجود نداشته است اما پس از آموزش به گروه آزمایش، نمرات این دانش آموزان در پس آزمون و پیگیری معنی دار بوده (۰۰۱/۰ P< ). نتیجه گیری: آموزش تحرک و جهت یابی سبب افزایش میزان سرعت حرکتی درکودکان با آسیب بینایی گردید. در نتیجه استفاده از این روش به عنوان روشی در افزایش میزان سرعت حرکتی این گروه از کودکان پیشنهاد می شود.

تحرک و جهت یابی، سرعت حرکتی، آسیب بینایی، کودکان