سیده پریسا دلیری - دانشجوی کارشناسی گروه مهندسی پلیمر، دانشگاه بین المللی امام خمینی(ره) مرکز آموزش عالی فنی و مهندسی بویین زهرا
مهشید معروف خانی - عضو هیات علمی گروه مهندسی پلیمر، دانشگاه بین المللی امام خمینی(ره) مرکز آموزش عالی فنی و مهندسی بویین زهرا

هیدروژل ها، پلیمری با ساختار شبکه سه بعدی و آبدوست هستند که دارای ویژگی هایی نظیر ساختارمتخلخل، تجزیه پذیری و زیست سازگاری هستند. استفاده از هیدروژل ها به عنوان داربست در مهندسی بافت یکی از کاربردهای آنها می باشد که به عنوان موادزیستی برای تکثیر و تمایز سلولی، انتقال فاکتورهای رشد، اکسیژن و همچنین ساخت ماتریس خارج سلولی ECM مورد استفاده قرار می گیرند. اما از آنجایی که خواص مکانیکی ضعیفی دارند، با استفاده از روش های مختلف از جمله ترکیب هیدروژل با تقویت کننده، ساخت شبکه دوتایی DN، طراحی ماتریس های جدید هیدروژل با پلیمرهای مصنوعی، استفاده از نانوذرات در هیدروژل، میتوان خواصمکانیکی هیدروژل ها را بهبود بخشید. نانوذراتی که در هیدروژل ها مورد استفاده قرارمی گیرند، به دو دسته ی نانوذرات نرم و نانوذرات سخت تقسیم بندی می شوند. نانوذرات نرم به دلیل کارآیی و انعطاف پذیری بهتر، بیشتر مورد استفاده قرار می گیرند.

داربست هیدروژلی، ماتریس سه بعدی، مهندسی بافت، نانوذرات