فرسایش بستر و حمل مواد جدا شده از آن بوسیله جریان آبشستگی نامیده می شود . آبشستگی موضعی که نوع خاصی از آبشستگی است یکی از دلایل عدم پایداری پل ها و در نهایت شکست آنها محسوب می شود. به همین دلیل ارائه روش هایی برای کنترل و کاهش این پدیده حائز اهمیت می باشد. در این تحقیق، با استفاده از مدل فیزیکی به بررسی این پدیده وکاهش آن به کمک طوق و شکاف، در تک پایه استوانه ای پرداخته شد. در ابتدا به منظور بررسی و مقایسه عملکرد طوق از دو نوع طوق مربعی و دایره ای در ابعاد ۲/۵، ۲، ۱/۵ = W)W/D قطر طوق دایره ای یا عرض طوق مربعی و D قطر پایه( در سه موقعیت بالای بستر، روی بستر و زیر بستر برای کاهش آبشستگی اطراف پایه استفاده شد . در مرحله بعد با ایجاد شکاف روی پایه به طول ۲ برابر قطر پایه و عرض ۰/۲۵  قطر پایه عملکرد شکاف در کاهش آبشستگی برر سی گردید . شکاف نیز در دو موقعیت نزدیک بستر و بالای بستر قرار داشت . در نهایت از ترکیب طوق و شکاف برای کاهش عمق آبشستگی موضعی استفاده شد . نتایج حاصل از آزمایشات نشان داد، هر چه طوق عریض تر و ارتفاع آن روی پایه کمتر باشد عملکرد بهتر ی درکاهش آبشستگی دارد . طوق مربعی نسبت به طوق دایره ای در کاهش آبشستگی موثرتر است به گونه ای که به کاربردن طوق مربعی با عرض ۲/۵  برابر قطر پایه در زیر بستر باعث کاهش ۷۰ درصدی عمق آبشستگی شد . استفاده از شکاف نزدیک بستر توانست عمق آبشستگی را تا ۲۰ درصد تقلیل دهد . ترکیب دو روش طوق و شکا ف روی پایه موجب شد عمق آبشستگی به میزان بیشتری کاهش یابد ترکیب طوق مربعی با ۲/۵ = W/D زیر بستر و شکاف نزدیک بستر توانست عمق آبشستگی را تا ۸۰% کاهش دهد.