پس از گذشت بیش از هزار سال، بتن هایی که توسط رومیان با استفاده ازآهک، پوزولان و سنگدانه ها به عنوان مصالح اولیه ساخته شده بودند دوام و پایداری خود را نشان دادند. سازه های ارزشمندی از این نوع بتن ها برای ما باقی مانده است نظیر ساختمان پانتئون در رم که ساختمان آن در سال ۱۲۵ بعد از میلاد به پایان رسید؛ علاوه بر آن سازه هایی در محیط دریایی برای بیش از دو هزار سال باقی ماندند. این شواهد به وضوح نشان میدهد که بتن میتواند همانند یک سنگ، پایدار باقی بماند  مشروط بر آنکه شرایط خاص آسیب نظیر اسیدها، سولفات ها، سیکل های ذوب و یخ و یا سنگدانه های واکنشزا وجود نداشته باشد. در حال حاضر به کمک پیشرفت هایی که در چند دهه اخیر در شیمی سیمان و در تکنولوژی بتن ایجاد شده است، حتی با وجود دلایل تخریب که به آنها اشاره شد بتن می تواند پایانی خود را حفظ کند. بنابراین چنانچه مصالح مناسب با دقت انتخاب شوند و کنترل های لازم در زمان تولید و ریختن بتن اعمال شود سازه های بتنی با گذشت زمان می توانند در موقعیت های متنوع بهره برداری، پایا و با دوام باقی بمانند. موضوع بتن مسلح تا حدودی متفاوت است. این سازه ها نمی توانند تا زمان نامحدود و یا تقریبا نامحدود بادوام باقی بمانند؛ این فرضیه تا دهه ۷۰ میلادی مورد قبول بود. در مقابل، عمر بهره برداری این سازه ها به دلیل خوردگی آرماتور محدود است . در واقع بتن به دلیل محیط قلیایی که فراهم می کند محیط ایده آلی را برای محافظت آرماتورهای مدفون فراهم می نماید. چنانچه طراحی سازه، انتخاب مصالح، طرح مخلوط بتن، ریختن، تراکم و عمل آوری بر اساس استانداردهای موجود انجام پذیرد، در آن صورت سازه های بتنی برای عمر بهرهبرداری ۵۰ سال که فراتر از مدت زمان مورد انتظار در اغلب سازههای متعارف است، حداقل در درجه حرارت های متعارف، می تواند دوام داشته باشد. در واقع مواردی از خوردگی که در زمان های بسیار کوتاه تر از زمان قید شده در سازههای متعددی گزارش شده است، می تواند در اغلب موارد به دلیل عدم رعایت استانداردها و یا از اشتباه های ناچیز در ساخت بتن ناشی شود. با این وجود، در شرایط محیطی بسیار گزندبار (معمولا در مواردی که یون کلرید وجود داشته باشد) حتی در بتنهایی که به درستی تهیه و اجرا شده باشند می توانند حالت محافظتی خود را از دست بدهند و خوردگی آرماتورها قبل از ۵۰ سل آغاز شود که موجب آثار سوئی خواهد بود.